چند بار بهش گفته بودم. ببین من یک عقب مونده توی موسیقی ام. یه نفر که نمیتونه مثل آدمیزاد آهنگ گوش بده. وقتی دوستای جدیدش دارن در مورد خواننده های مورد علاقه خارجکی شون حرف میزنن و در حالی عینک دودی هاشونو زدن میگن که ما کلا موسیقی ایرانی گوش نمیدیم با خودش میگه ببین کاش حداقل خواننده ی مورد علاقه ایرانی داشتی.
چند بار هم گفته بود : آدم های خاص آهنگ گوش نمیدن نه عقب مونده! منم گفته بودم : یعنی الان من خاصم؟
گفته بود پس که چی؟ عینکتو دودیتو بزن بابا.
تهش هم گفته بود ببین : کاری نداره که میری چند تا آهنگ گوش میدی از هر کی خوشت اومد میگی این خواننده مورد علاقه منه و از اون به بعد میشی مشتریِ پلاس آهنگاش همین قدر ساده!
اما نفهمیده بود من چغر تر از این حرفا در برابر آهنگم. اونقدر که بتونه تا آخر عمرش آهنگ گوش نده و از دنیا بره.
امروز غروب در پی زیر و رو کردن آرشیو های خاک خورده وبلاگ ها به یک اسم دست یافته و سپس آن را به خورد گوگل دادم تا به چندین آهنگ رسیدم. یکی را پس دیگری پلی کردم و یکهو دلم غیلی ویلی رفت که چه خوبن اینا. چند بار گوش دادم و گوش دادم و گوش دادم و شاید منم صاحب خواننده مورد علاقه شدم مگه نه؟ خب منم ناسلامتی آدمم دیگه.
نمیدونم شما چه خاطره هایی دور و درازی با این آهنگ دارین. نمیدونم وقتی که این آهنگ تولید شده من بودم یا نه. خنده دار به نظر میرسه. اما اینجا یه دختری که چند روز دیگه شونزده ساله میشه یه آهنگ کشف کرد و برای دقایقی حالش خوب شد و به دلش نشست :)
درباره این سایت